Bikarleikur við Yeovil Town

Fyrsta helgin í janúar þýðir aðeins eitt: Þriðja umferðin í ensku bikarkeppninni.

Það er af sem áður var að þetta var einn af stærstu dögum leiktíðarinnar, dagurinn þegar litlu liðin mættu stóru liðunum, dagurinn þegar dagurinn utandeildarlið sem hafði leikið allt að átta leiki til að komast í þriðju umferð fékk tækifærið á stóra sviðinu, Dagurinn þegar risar titruðu og litli maðurinn, rafvirkinn, múrarinn og skrifstofublókin stóðu andspænis landsliðsmönnunum með sama markmið í sama leik.

Þetta er dagurinn sem átt er við þegar talað er um rómantík bikarsins. Aldursforsetinn í ritstjórninni man eftir því þegar það var en nú er vissulega aðeins farið að falla á silfrið. Sigur í bikarkeppninni er ekki lengur það bjargræði sem hann var í eina tíð, skínandi merki þess að þrátt fyrir að allt hafi farið í steik í deild þá sé nafn Manchester United enn einhvers virði.

Og þó. Og þó.

Enn í dag skiptir þriðja umferð bikarkeppninnar máli. Það er enn þannig að draumar rætast stöku sinnum á þessum degi, það  eru enn smá glæður í rómantíkinni. Og það er nú allt í einu aftur þannig að sigur í bikarkeppninni myndi setja flottan endapunkt á tímabil Manchester United.

Ellefu ár

Í vor verða ellefu ár liðin frá síðasta sigri Manchester United í bikarkeppninni og ég eins og fleiri segi að það sé allt of langur tími.

Í hópnum í dag er aðeins einn bikarmeistari, Darren Fletcher og það verða ekki mörg tímabilin í viðbót þar sem hann verður með. Við vitum öll hvernig fór í deildarbikarnum og það er ekki hægt að kvarta undan leikjaálagi fram á vor.

Þess vegna segi ég: Vinnum þennan bikar!

Andstæðingarnir á morgun

Yeovil Town var í áraraðir eitt af stóru litlu nöfnunum á Englandi. Í þá tíð þegar deildakeppnin var harðlokuð nema formenn félaganna kysu inn nýtt lið, á kostnað eins úr hópnum, var „utandeildarlið“  utandeildarlið sama hversu hátt liðið hefði hugsanlega getað náð í deildunum.

Yeovil Town átti frægð sína sem bikarlið fyrst og fremst að þakka góðum árangri í bikarkeppninni 1948-9. Þeir slógu út Sunderland, en mættu síðan bikarhöfum Manchester United sem reyndust ofjarlar þeirra. Rúmlega 81 þúsund manns troðfylltu Maine Road, tímabundinn heimavöll United á þeim árum, og sáu Jack Rowley, einn mesta markaskorara allra tíma hjá United, skora fimm mörk í átta-núll sigri.

Svo skemmtilega vill til að á morgun verður einn stuðningsmaður United á vellinum sem sá þennan markaleik fyrir tæpum sextíu og sex árum síðar. John Butterfield, „Old John“ er orðinn 81 árs gamall, skammtímaminnið lélegt en er enn fastagestur á leikjum United. Hann hefur til að mynda ekki misst úr nema tvo Evrópuleiki á útivöllum síðustu fimmtán árin. Gamla manninum þætti ekkert leiðinlegt að sjá svipuð úrslit á morgun!

Leikurinn 1949 var reyndar í annað sinn sem Yeovil tapaði fyrir United í bikarnum, fyrra skiptið var í þriðju umferðinni 1938. Eftir þessi bikarafrek Yeovil 1949 var svo sem ekki oft sem þeir gerðu stóra hluti, en engu að síður var nafn þeirra ætið sveipað ákveðinni dulúð, það vildi ekkert neðri deildarlið lenda gegn þeim í fyrstu umferð bikarsins. Yeovil sló út 17 deildarlið á utandeildarárunum en í þriðju umferð komust þeir ekki aftur fyrr en 1988. Þá var liðinu farið að ganga betur eftir nokkur slök ár og svo fór á endanum að 2003 komst Yeovil Town loks upp í fjórðu deild, eða þriðju deild eins og hún hét þá. Síðan þá hefur liðið að mestu haldið sig í þriðju deild, nei ég meina C-deild, nei ég meina League One, þar til í fyrra að þeir spiluðu loks í Championship deildinni. Það reyndist of stór biti og liðið varð langneðst og er nú komið á sinn „rétta stað“ í League One. Þar blæs þó ekki byrlega fyrir þeim og þeir sitja í neðsta sæti og hafa tapað síðustu þrem leikjum sínum.

Það á því að vera léttur leikur í vændum á morgun þegar United ferðast til Somerset í vestur Englandi. Knattspyrnuáhugamenn í Somerset eiga ekki um auðugan garð að gresja, sýslan er fámenn, aðeins tæp milljón manns á stóru svæði og Yeovil er eina deildarliðið í sýslunni.

Heimavöllur Yeovil, Huish Park tekur 9.565 manns og eins og gefur að skilja er uppselt á leikinn.

Lið United

Og þá er loks komið að því að ræða aðeins lið United. Við vitum hvernig fór gegn MK Dons í ágúst síðastliðnum. Þá var stutt frá síðasta leik og Louis van Gaal gaf ýmsum leikmönnum séns. Af þeim eru tveir seldir frá félaginu, Welbeck og Kagawa og þeir Marnick Vermijl, Michael Keane, Nick Powell og Javier Hernandez voru sendir í lán. Anderson fékk séns sem varamaður í leiknum á eftir og síðan ekki meir og Saidi Janko og Reece James hafa ekki komið nálægt aðalliðinu síðan.

Þannig að jafnvel þó að Van Gaal feginn vildi þá munum við ekki sjá lið á morgun sem er neinu líkt þessu liði fyrir fjórum mánuðum. Hann hefur verið að segja fyrir leikinn að hann vilji sannarlega vinna bikarinn og því býst ég við frekar sterku liði. Það eru leikmenn að koma inn úr meiðslum sem þurfa leiktíma og það verður prýðilegt að sjá þá á morgun. Þá er auðvitað fyrst og fremst að vona að Ángel di María sé leikfær. Januzaj og Wilson eru klárlega að fá tækifæri á morgun til að sýna hvað þeir geta.

Eftir meiðsli Valencia og Young er held ég alveg ljóst að við förum að spila með fjóra varnarmenn í næstu leikjum og nauðsynlegt að nota þennan leik til að slípa það. Shaw og Rafael fá að spila sig í form og líklega fá Evans og Smalling að hvíla.

Ég beiti óskhyggju og ákveð að ástæðan fyrir að Falcao fór útaf á fimmtudaginn hafi verið til að hvíla hann fyrir þennan leik sem eigi að koma honum enn frekar í form. Nick Powell er kominn til baka úr láni og það gæti verið að hann fari beint inn en ég tel það verulega ólíklegt.

Staðan er síðan einfaldlega sú að þrír miðjumenn eru meiddir og ef valið stendur á milli Fletcher og Carrick held ég að Carrick verði einfaldlega hvíldur.

Svo er alveg eins líklegt að Ben Amos eða Lindegaard fari í markið.

En þetta eru algerar getgátur og ég tel hreinlega ólíklegt að ég sé að giska rétt. Það kemur í ljóst á morgun, leikurinn hefst kl. 15:30