Manchester United 2:1 Swansea

Dagurinn í dag snérist að minnstu leyti um leikinn gegn Swansea.

Í dag fögnuðum við 20. Englandsmeistaratitli Manchester United, kvöddum næst-sigursælasta leikmann enskrar knattspyrnusögu og kvöddum mesta og besta knattspyrnustjóra allra tíma.

Fyrir leikinn hafði rauður ‘Champions’ fáni verið settur við hvert sæti, og af því United er klassaklúbbur fengu stuðningsmenn Swansea hvíta ‘Carling Cup Winners’ fána. Fánaborgin sem myndaðist var gersamlega ógleymanleg. Stemmingin var stórfengleg og ef einhver var með þurra hvarma þegar Sir Alex Ferguson gekk inn á völlinn er ég hissa.

Bryan Robson var til að mynda tárvotur upp í heiðursstúku.

Leikurinn var í heild sinni vel spilaður. United spilaði frá byrjun eins og til var ætlast, flottan og fljótandi bolta og Chicharito var næstum búinn að skora strax á fimmtu mínútu en skot hans eftir frábæra fyrirgjöf Robin van Persie fór í þverslána og út fyrir línuna. Annars var ekki mikið af færum þó United pressaði nokkuð vel. Markið lá því í loftinu og kom lokins á 39. mínútu. Robin van Persie tók aukaspyrnu, boltinn barst af Ashley Williams fyrir fætur Chicharito sem afgreiddi færið örugglega.

En í seinni hálfleik kom í ljós að Swansea ætluðu engan veginn að vera statistar í titilfögnuðinum. Liðið kom vel stemmt út úr klefanum og jöfnuðu áður en fimm mínútur voru liðnar og auðvitað var það Michu sem skoraði. Nær stöðug pressu frá byrjun endaði á að fyrirgjöf barst inn á teiginn og þrátt fyrir að Phil Jones reyndi að stinga sér í boltann var Michu á undan og skoraði.

Swansea var síðan frekar betra liðið og sýndi glimrandi spilamennsku eins og maður er farinn að búast við af þeim. Flestir voru farnir að búast við viðeigandi endalokum, sigri í ‘Fergietime’, en við fengum óvæntari gjöf.

Á 88. mínútu tók Robin van Persie horn og ekki í fyrsta skipti á tímabilinu gaf það mark. Rio Ferdinand var gjörsamlega óvaldaður á fjærstönginni og þegar boltinn fór í gegnum allan teiginn til hans var hann ekkert að tvínóna við hlutina heldur drombaði boltanum af öllu afli þannig að söng í netmöskvunum.

Fyrsta mark Rio í 5 ár var þannig heldur betur af glæsilegu gerðinni, og hann varð 20. leikmaður United til að skora í deildinni í vetur. Það er nýtt met!

20 er tala talnanna í vetur án nokkurs vafa, 20. titillinn, 20 ár frá fyrsta titli Ferguson og 20 markaskorarar!

Við gátum þannig fagnað sigri áður en að aðalverk dagsins hófust

Sir Alex Ferguson hélt kveðjuræðu sína sem sjá má hér. Hann þakkaði fyrir sig, lýsti því hvað þetta hefði allt verið frábært, þakkaði leikmönnum, starfsliði og stuðningsmönnum.

En hann sýndi líka að þetta snérist um meira en hann sjálfan. Hann minnti á að honum hefði verið gefinn sá tími sem þurfti í upphafi ferilsins og að við þyrftum öll að standa þétt við bakið á nýjum framkvæmdastjóra.

Hann kvaddi síðan Paul Scholes, þannig að Scholes fór hjá sér eins og alltaf, óskaði Darren Fletcher góðs bata og óskaði leikmönnum góðs árangurs í framtíðinni, þeir vissu hversu góðir þeir væri, hvers virði treyjan sem þeir bæru væri og hversu miklu máli þeir skiptu stuðningsmennina.

Svo þakkaði hann einfaldlega fyrir sig og fór inn í klefa

Síðan tók við verðlaunaafhendingin, eins og venjulega mikið fyrirtæki. Bryan Robson og Steve Bruce báru bikarinn inn á völlinn, 20 árum eftir að þeir tóku við honum saman, alveg jafn flottir, en eilítið mittisbreiðari kannske

Síðan komu Ferguson aftur inn á völlinn, fékk fyrstur medalíu, og síðan leikmennirnir hver á fætur öðrum. Loks rétti einhver Barclaysbankagúbbi Evra og Vidic bikarinn, þeir lyftu honum ekki en komu honum snarlega í hendurnar á Sir Alex Ferguson.

Restin var kampavín!