Bjóstu við venjulegri upphitun? Nei. Auðvitað ekki.
Fyrsta mál á dagskrá: Búið að birta lagalistann sem spilaður verður á Old Trafford fyrir leik og í hléi á morgun.
Ýttu á play og svo getum við haldið áfram
Hvílíkur lúxus! Tveir leikir eftir af tímabilinu, við vitum hvað er í vændum og fáum að kveðja… tja? kónginn? Ég ólst upp við að það hefði bara verið einn kóngur á Old Trafford og hann hét Denis Law. Svo kom Eric Cantona og um tíma var hann kóngurinn, áður en við áttuðum okkur á að hann var eitthvað meira og varð ‘Le Dieu’.
Hvað getum við við þá kallað Sir Alex?
Hvað með bara… Sir Alex? Því hann er hann sjálfur og samlíkingar eru óþarfar.
Ein saga hér, lestu hana í nýjum glugga og komdu svo til baka (þú er varla komin út í miðja Stone Roses, nógur tími)
Þetta er maðurinn Sir Alex Ferguson í hnotskurn. Þegar kom að fótbolta og bissniss var hann harðasti naglinn af öllum hörðu nöglunum og gaf engin grið. Þegar kom að fólki var hann sá sem aldrei gleymdi hvaðan hann kom né hversu miklu hann gat orkað. Þær er óteljandi sögurnar af öllum þeim sem hann svaraði þegar bréf komu til Old Trafford, beiðnir um myndir eða eiginhandaráritanir eða hvað eina, þegar illt var í ári hjá bréfritara virðist sem alltaf hafi þessi önnum kafni maður gefið sér tíma til að svara þeim sem mest þurftu þess.
Fréttir herma að United leikmenn séu sammála um eðlilegasta hlut í heimi. Sir Alex Ferguson eigi að lyfta Englandsmeistaratitlinum fyrstur manna á morgun. En ekki hvað? Hvernig er annað hægt? Það er ekki hægt að ætlast til af gamla manninum að hann fari á bekkinn og komi inná ef ske kynni að við fengjum víti í Fergiebótartíma þannig að hitt er eina sem er nógu stórt.
Enda myndi hann ekki vilja vítið, því á morgun er auðvitað bara eitt skiptir máli og það er að vinna leikinn, stórt og með stæl! Ef leikmenn eru ekki í stuði fyrir þennan leik þá veit ég ekki hvenær. Upp í hugann koma fyrst tveir leikir. Gegn Blackburn ’93, þegar stærsta partí sem Old Trafford hafði séð tók á móti ofurþunnum leikmönnum United sem höfðu eytt mestallri nóttinni hjá Steve Bruce að fagna titlinum (þegar Bruce vaknaði um morguninn voru Bryan Robson og frú vöknuð af sófanum og farin að vaska upp). Leikmennirnir svöruðu með að rústa Blackburn þrjú eitt. Gegn Everton ’95 þegar Sir Matt Busby var kvaddur hinstu kveðju og ekki var þurrt auga í stúkunum, en leikmenn svöruðu með því að yfirspila Everton.
En síðan var það leikurinn gegn City 2008 þegar München slyssins var minnst og leikmennirnir svöruðu ekki kalli áhorfenda.
Á morgun getum við blandað saman tilfinningunum frá ’93 og ’95. Við kveðjum manninn sem hefur gefið okkur svo mikið síðustu 26 ár, en ekki þó hinstu kveðju. Og við fögnum gríðarlega þessum frábæru 26 árum. Það gerum við best með að sýna United spilamennsku eins og best verður. Ég ætlaði nú ekkert að rýna mikið í liðið, og þó.
De Gea
Rafael Vidic Ferdinand Evra
Valencia Carrick Cleverley Giggs
Scholes
Van Persie
Við erum nefnilega að kveðja annan stórmeistara á morgun
http://www.youtube.com/watch?v=L6BZbvTqMvw
Ef það ekki Scholes líkt að geta hætt án þess að það verði of áberandi?
Og ég væri ekki hissa þó að Ryan Giggs ákveddi að vera ekki að gera David Moyes erfitt fyrir með að reyna að velja hann á næsta ári og hætti líka.
http://www.youtube.com/watch?v=WFooYSIBZYA
Valdaskiptin gætu varla verið skýrari.
Ég er kominn fram í ‘To Dream The Impossible Dream’ á lagalistanum sem verður leikið þegar heiðursvörður tekur á móti Sir Alex á morgun, og það er eitthvað svo rosalega þurrt loft hérna inni og ég er greinilega með rykkorn í auganu, og eitthvað vesen í nefinu, og einhvern kökk í hálsinum líka…
Þetta verður kveðjupartý aldarinnar á morgun. Eina sem Swansea þarf að gera er að mæta og taka létt á því, takk.